Ρόδος- Σύντομη ιστορία

Η διαδρομή είναι συναρπαστική, 2.501 χρόνια από κτίσεως Ρόδου στην καρδιά των Κλασικών Χρόνων, στο ΒΑ άκρο του νησιού, στην ιερά γη του Πανός Ακρα. Πόσα πρόσωπα, γεγονότα, εχθροί, σεισμοί, πολιορκίες και μύρια άλλα συμβάντα διαδραματίστηκαν και έζησαν πάνω στην ηλιόλουστη Ρόδο μας... Με χρονολογική σειρά, από το 408 π,Χ,, μέχρι σήμερα, αποδεικνύεται η αείρροος δημιουργία του νησιού, ο ελληνισμός των ανθρώπων και ο εξανθρωπισμός του χώρου, των εποχών, των κοινωνιών, των κοσμοθεωριών.

408 π.Χ. Ιδρύεται η πόλη των Ροδίων, στο ΒΑ άκρο του νησιού, στην Πανός Ακρα, και ρυμοτομείται με το καλύτερο πολεοδομικό σύστημα όλων των εποχών, το Ιπποδάμειο. Οι τρεις άλλες πόλεις-κράτη του νησιού δεν καταργούνται, αλλά το κέντρο των αποφάσεων το έχει ο Δόμος Ροδίων. Η πόλη των κλασικών Ροδίων ενείχε έναν πληθυσμό τουλάχιστο 150.000 ατόμων, όπως αναφέρουν οι ιστορικοί και αποδεικνύουν τα μεγέθη των τειχών και το εμβαδόν της θεοβάδιστης πόλης των Ροδίων. Η αρχαία πόλη των Ροδίων περιέκλειε χώρο τουλάχιστο 700 εκταρίων, ενώ η σημερινή παλιά πόλη έχει πληθυσμό γύρω στις 8.000 κατοίκους και εμβαδόν 48 εκταρίων. Η κλασική πόλη των Ροδίων, κυρίως η ελληνιστική, ήταν τουλάχιστο 20 φορές μεγαλύτερη από τη σημερινή, με πέντε λιμάνια, πολλά ναυπηγεία, νεώρια, δημόσια οικήματα, στάδια και θέατρα, και χιλιάδες αγάλματα στους δρόμους, στις παλαίστρες, στα γυμναστήρια και στις φιλοσοφικές και ρητορικές Σχολές της πόλης.
316 π.Χ. Τη χρονιά αυτή, όπως αναφέρει ο Διόδωρος ο Σικελιώτης, έγινε ο Μεγάλος Κατακλυσμός της πόλης. Από τη μεγάλη αυτή καταστρεπτική ορμή του κατακλυσμού, όπως αναφέρεται, πολλά σπίτια, λιμάνια, καταστήματα, δημόσια οικήματα, κατεστράφησαν, ενώ 500 Ροδίτες πνίγηκαν μέσα στην πόλη, που γέμισε από νερό της βροχής.

305 π.Χ. Ο Δημήτριος ο Πολιορκητής, ζώνει ασφυκτικά το νησί και την πόλη των Ροδίων, ζητώντας από τους Ροδίτες Γην και Ύδωρ. Ένα χρόνο πολέμησαν οι Ροδίτες και η νίκη ήρθε περιφανής. Ο εχθρός, κατησχυμένος, αποχωρεί από το νησί, προσφέροντας στους Ροδίτες τη φιλία του και τα πολιορκητικά του μηχανήματα: ελεπόλεις, κριούς, λιθοβολά μηχανήματα, πύργους, καταπέλτες και μύρια όσα εργαλεία του φόνου, του φθόνου και της φθοράς. Ήταν ένας από τους πιο μεγάλους κινδύνους που πέρασε η Ρόδος και οι Ροδίτες. Οι Ροδίτες ευγνωμονούν τον Πολιούχο θεό τους Ήλιο, που τους έσωσε, και υπόσχονται να δωρίσουν στο θεό για τη σωτηρία τους, ένα άγαλμα ίσο και όμοιο με τη θεϊκότητά του και την ευγνωμοσύνη τους. Πρόκειται για το άγαλμα του Κολοσσού, ένα από τα Εφτά Θαύματα του Αρχαίου Κόσμου. Το έτος 293 π.Χ. είναι σημαντικό και σημαδιακό για τη Ρόδο, τους Ροδίτες, την Ελλάδα και την Τέχνη.

293 π.Χ. Ο Χάρης ο Λίνδιος, μαθητής του ανδριαντοποιού Λύσιππου, προσωπικού καλλιτέχνη του μεγάλου Έλληνα Αλεξάνδρου, φιλοτεχνεί για τους Ροδίτες ένα από τα Εφτά Θαύματα του Αρχαίου Κόσμου: τον Κολοσσό της Ρόδου. Ο Κολοσσός είχε ύψος 70 πήχεις, περίπου 32 μέτρα σημερινά. Ήταν από χαλκό, εικόνισε το θεό Ήλιο, πολιούχο της Ρόδου, που έσωσε τους Ροδίτες από τον κίνδυνο του Δημητρίου του Πολιορκητού. είναι άγνωστη η ακριβής θέση του Κολοσσού, αλλά αφού ήταν τάμα των Ροδίων πατέρων μας στο θεό Ήλιο, τότε μάλλον θα ήταν εκεί που βρισκόταν και ο Ναός του θεού Ήλιου: στη θέση του σημερινού Καστέλλου όπου βρισκόταν και η Κάτω Ακρόπολη των Ροδίων».

227 π.Χ. Ο Κολοσσός δεν έζησε πολύ. Στο μεγάλο σεισμό του 227 π.Χ. έπεσε το άγαλμα και έσπασε από τα γόνατα, όπως μαρτυρούν αρχαίοι και νεώτεροι συγγραφείς, μαρτυρίες και παραδόσεις. Ο Στράβων, ΙΔ-652, γράφει σχετικά: «Τον εν Ρόδω Κολοσσόν, επτάκις δέκα Χάρης εποίει, πήχεων, ο Λίνδιος».
Αλλά και μεταγενέστεροι Βυζαντινοί αναφέρουν τον Κολοσσό, όπως ο Μαλάλας, ο Θεοφάνης, ο Κεδρηνός, ο Ζωναράς, ο Πορφυρογέννητος, ο Γρηγοράς, ο Χωνιάτης, ο Δούκας, ο Μπουολντεμόντι, ο Φοντάνος και άλλοι πολλοί, με πολλά, με ελάχιστα, με αληθινά και φανταστικά στοιχεία γύρω από την ύπαρξη και τη θέση του Κολοσσού της Ρόδου. Ο Κολοσσός υπήρξε, αλλά πολλοί μύθοι και φανταστικές διηγηθείς δημιούργησαν γύρω από το όνομα του σύγχυση και ασάφεια.

164 π.Χ. Οι Ροδίτες υποχρεώνονται να γίνουν φίλοι και σύμμαχοι των Ρωμαίων.

99 π.Χ. Γράφεται το Χρονικό της Λίνδου. Πρόκειται για ένα κατάλογο αφιερωμάτων προς τη Λινδία Αθηνά, που πρόσφεραν μυθικά και ιστορικά πρόσωπα, όπως ο Μέγας Αλέξανδρος, Βασιλιάς της Μακεδονίας και Έλληνας ακραιφνής, που την: «ελληνική λαλιά, μέχρι τη Βακτριανή την έφερε» όπως λέει και ο ποιητής.

88 π.Χ. Οι Ροδίτες καίνε το στόλο του Μιθριδάτη, που σκέφτηκε να πολιορκήσει και να δηώσει τη Ρόδο, το νησί και τον ελληνικό πολιτισμό των Ροδίων. Οκτώ χιλιάδες Ροδίτες στρατιώτες, νικούν τις μυριάδες των ορδών του Μιθριδάτη, βασιλιά του Πόντου.

42 π.Χ. Ο Ρωμαίος Κάσιος, πολιορκεί και αλώνει τη Ρόδο. Χιλιάδες Ροδίτες εξορίζονται, φυλακίζονται και δολοφονούνται από το Ρωμαίο αυτό στρατηλάτη, που δυστυχώς είχε σπουδάσει και στη Ρόδο. Αρπάζει από την πόλη και το νησί μας 3.000 αγάλματα και τα στέλνει τρόπαιο και απόδειξη νίκης στην πρωτεύουσα Ρώμη. Πολλά και μεγάλα γεγονότα διαδραματίστηκαν πάνω στο ιερό χώμα των φιλιστόρων Ροδίων και δημοκηδών αυτών πολιτών και ελληνοφρόνων ωραιοποιών.

21 π.Χ. Τρεις Ροδίτες μεγάλοι καλλιτέχνες της σμίλης, σμίλεψαν το αριστουργηματικό έργο του πρώτου αιώνα: το Σύμπλεγμα του Λαοκόοντα. Τα ονόματα τους είναι Πολύδωρος, Αθηνόδωρος και Αγήσανδρος και εμπνεύστηκαν το καλλιτέχνημα τους από τον Τρωικό πόλεμο, τον Λαοκόοντα, την Τροία, με τη θεία επίνευση των Ελλήνων θεών. Το ροδίτικο αυτό αριστούργημα βρίσκεται σήμερα στο Βατικανό, ενώ στο Καστέλλο της Ρόδου υπάρχει αντίγραφο του. Πρόκειται για άγαλμα μεγάλης πνοής της ροδιακής καλλιτεχνικής δημιουργίας και έμπνευσης.

14 π.Χ. Ζει στη Ρόδο, αυτοεξόριστος ο Τιβέριος. Η Ρώμη δίνει στη Ρόδο δικαιώματα Ομόσπονδης πόλης. Πλησιάζουμε στις αρχές της νέας χρονολογίας, ενώ φαίνεται στον ουρανό του χρόνου το Άστρο της Βηθλεέμ.

Γεγονότα μετά το Χριστό

57 μ.Χ. Σύμφωνα με τις Πράξεις των Αποστόλων, ο Απόστολος Παύλος φτάνει στη Ρόδο: «Ως δε εγένετο αναχθήναι ημάς αποσπασθέντες απ' αυτών, των Μιλησίων, ευθυδρομήσαντες, ήλθομεν εις Κω, τη δε εφεξής εις Ρόδον. Πράξεις ΚΑ-1».

155 μ.Χ. Η χρονιά αυτή έχει το θλιβερό προνόμιο να συνδέεται με το μεγάλο σεισμό της Ρόδου. Ένας από τους μεγαλύτερους και πλέον καταστρεπτικούς σεισμούς του νησιού, της πόλης και του Λαού μας. Ο σεισμός αυτός είχε ισοπεδώοει τα πάντα, σπίτια, λιμάνια, νεώοοικους, νεώρια, ναυπηγεία, δημόσια οικήματα, θέατρα, στάδια και καταστήματα. Ήταν τόση η φρίκη του Εγκέλαδου, ώστε οι Ροδίτες αποφάσισαν να φύγουν για πάντα από το νησί, φοβούμενοι την μήνι και την εκδίκηση του θεού Εγκέλαδου. Τελικά οι Ροδίτες έμειναν και έχτισαν την πόλη τους, αλλά το παλιό μεγαλείο της πόλης και του νησιού, άρχισε να συρρικνούται και η δόξα των Ροδίων να μειώνεται.

190 μ.Χ. Ο ιστορικός και φίλος των Ροδίων, Λουκιανός, έρχεται στη Ρόδο και γράφει για την πόλη και τους Ροδίτες, το νησί και τον θαυμασμό του:
«Όταν φτάσαμε στην ηλιόλουστη Ρόδο, σκεφτήκαμε να διακόψουμε για λίγο το ταξίδι. Έτσι, οι μεν κωπηλάτες έβγαλαν στη στεριά το σκάφος και κατασκήνωσαν εκεί κοντά, εγώ δε έχοντας στη διάθεση μου έτοιμο κοιτώνα, απέναντι από το Ιερό του Διονύσου, έκανα τους περιπάτους μου, πλημμυρισμένος από εξαίσια αγαλλίαση. Πράγματι αυτή η πόλη του Ηλίου είναι αντάξια του θεού σε ομορφιά. Έξω από τις στοές του Διονύσου πρόσεχα μία-μία τις Επιγραφές και μαζί με την τέρψη των ματιών, ξανάρχονταν στη μνήμη μου οι ηρωικοί μύθοι των Ροδίων».

320 μ.Χ. Αναφέρονται οι πρώτες χριστιανικές κοινότητες στη Ρόδο. Στα 325 ο Μητροπολίτης Ρόδου μετέχει στη Σύνοδο της Νίκαιας, ενώ στα 344 γίνεται νέος, μεγάλος, ολέθριος σεισμός, που βύθισε τους Ροδίτες στον κοπετό, στον αγώνα και στην αγωνία. Για κάθε χρόνο, για κάθε δεκαετία, για κάθε εποχή, μπορούμε να ανιστορήσουμε πρόσωπα και γεγονότα που επηρέασαν τη γη και την ψυχή των Ροδίων πατέρων μας.

476 μ.Χ. Είναι χρονιά σημαδιακή, γιατί καίγεται το άγαλμα της Λινδίας Αθηνάς που το είχαν μεταφέρει προς καλλωπισμό στην Κωνσταντινούπολη, Ρόδος και Δωδεκάνησα αποτελούν την PROVINCIA INSULARUM της Ρώμης, δηλαδή τη νησιωτική επαρχία της Ρώμης. Το άγαλμα της Λινδίας Αθηνάς, που πυρπολήθηκε στην Κωνσταντινούπολη, είναι έργο αριστουργηματικό των Ροδίων καλλιτεχνών Διποίνου και Σκύλλιδος. Χιλιάδες έργα καλλιτεχνικά: αγάλματα, βωμοί, επιτύμβια, επιγραφές, κίονες, νομίσματα, πάπυροι, περγαμηνές και μύρια όσα αποκυήματα της γεραράς διάνοιας των Ροδίων, γίνονται βορά των Ρωμαίων, των εχθρών, των χρόνων.

515 μ.Χ. Ένας ακόμη άκρως καταστροφικός σεισμός, ισοπεδώνει τα πάντα στην πόλη και το νησί των Ροδίων πατέρων μας. Από το σεισμό αυτό και μετά οι Ροδίτες και η Ρόδος δεν ξαναείδαν μεγαλεία και δύναμη, εμπόριο και ακμή, καλλιτεχνική έξαρση και όνομα ξακουστό. Η πόλη περιορίστηκε εκεί που είναι και σήμερα, ακολουθώντας το όνομα, την ιστορία και το διάβα του Βυζαντινού κράτους. Μέσα από τα εγχειρίδια των Βυζαντινών, αναφέρεται και η Ρόδος. Στα 530, στο Βυζάντιο Εγχειρίδιο, αναφέρεται πως η Ρόδος είναι επαρχία του Βυζαντινού κράτους, μια από τις 935 πόλεις και 64 επαρχίες του Βυζαντίου. Στα 553, ο Μητροπολίτης Ρόδου Θεοδόσιος μετέχει στην Πέμπτη Οικουμενική Σύνοδο της Πόλης, ενώ στα 622 η Ρόδος ανήκει, όπως γράφει ο ιστορικός Θεοφάνης, στο Θέμα των Κυβιραιωτών.

653 μ.Χ. Οι Άραβες, με αρχηγό τον Μωαβία, αρπάζουν τον Κολοσσό της Ρόδου και τον μεταφέρουν στη Συρία, όπου λιώνουν τον χαλκό για να κατασκευάσουν όπλα φονικά. Οι ΕΛΛΗΝΕΣ ΡΟΔΙΤΕΣ μετέτρεψαν το χαλκό σε άγαλμα, σε ποίηση και τέχνη και οι άρπαγες της Ανατολής σε ολέθριο όργανο φόνου και ανθρώπινου σπαραγμού.

1094 μ.Χ. Ο αυτοκράτορας του Βυζαντίου Αλέξιος παρέχει λιμενικές διευκολύνσεις στους Βενετούς, παραχωρώντας τους λιμάνια της πόλης μας. Στα 1204, γίνεται η πασίγνωστη Τετάρτη Σταυροφορία και οι σταυροφόροι καταλαμβάνουν το νησί μας. Από το 1204 μέχρι το 1260, διάφοροι δυτικοί άρχοντες διαφεντεύουν το νησί μας. το λαό και το έχει μας. Οι Ροδίτες Έλληνες και χριστιανοί, υφίστανται μύρια όσα μαρτύρια από τους ιταμούς της ανατολής και από τους ωμούς της Δύσης.

1309 μ.Χ. Ένα από τα πιο μεγάλα συμβάντα της Ρόδου και της Δωδεκανήσου: Οι Ιππότες του Αγίου Ιωάννου των Ιεροσολύμων, καταλαμβάνουν τα ακριτικά Δωδεκάνησα για 213 συναπτά χρόνια. Νέα περίοδος για τη ζωή του νησιού και την ιστορία των Ροδίων ελλήνων. Τα γεγονότα της Ιπποτικής περιόδου της Ρόδου και της Δωδεκανήσου είναι και σημαντικά και σημαδιακά (1309— 1522). Το 1453, η Βασιλεύουσα αλώνεται από τους Αγαρηνούς και οι Ιππότες, Ροδίτες και δυτικοί χριστιανοί, θορυβούνται από την πτώση του χριστιανικού Βυζαντίου.

1475 μ.Χ. Οι Αγαρηνοί εισβάλλουν στο νησί μας, στο χωριό Αρχάγγελος, και αρπάζουν ανθρώπους, ζώα, αγαθά, ενώ οι Ιππότες με το ιππικό τους προσπαθούν να τους αναχαιτίσουν.

1480 μ.Χ. Οι Αγαρηνοί της Μικρός Ασίας εκστρατεύουν εναντίον της Ρόδου και των Ροδίων, όσο και εναντίον των Ιπποτών της Ρόδου. Επί ένα χρόνο, οι καθολικοί Ιππότες και οι ορθόδοξοι Έλληνες Ροδίτες, αντιπαλεύουν ενάντια στον άρπαγα της Ανατολής, που τελικά υποχωρεί νικημένος. Οι Ιππότες στη Ρόδο και σε όλα τα Δωδεκάνησα χτίζουν φρούρια, επάλξεις και τάφρους, σε συνεργασία με τους ακραιφνείς Έλληνες Δωδεκανήσιους.

1489 μ.Χ. Μια επιδημία, χρόνια και φοβερή, χτυπά τη Ρόδο και τους Ιππότες. Το θανατικό της Ρόδου, όπως είναι γνωστό, ήταν πανώλης που δολοφόνησε χιλιάδες ανθρώπους στήν πόλη και στο νησί μας. Μεγάλος Μάγιστρος των Ιπποτών της Ρόδου ήταν ο διάσημος Ντωμπυσόν, όπως αναφέρει ο ποιητής Γεωργιλλάς, ενώ πεθαίνει από την επιδημία και ο Μητροπολίτης Ρόδου Μητροφάνης.

1522 μ.Χ. Άλωση της Ρόδου και της Δωδεκανήσου από τους Οθωμανούς της Μικρός Ασίας. Οι Οθωμανοί θα μείνουν πάνω στα ελληνικά χώματα της Δωδεκανήσου μέχρι το 1912, ενώ ο υπέροχος ορθόδοξος και ελληνάφρων λαός μας περνά στιγμές αποφράδες, κάτω από τον ανατολίτη δυνάστη. Οι εχθροί, που αισθάνονται πάντοτε ξένοι και προσωρινοί στα άγια χώματα της Ρόδου και των ελληνικότατων Δωδεκανήσων, φεύγουν τελικά έντρομοι και κατησχυμένοι από τον ιστορικό χώρο της ακριτικής, ακμαίας σε πνεύμα και ιστορία, ελληνόγλωσσης περιοχής μας.

1912 μ.Χ. Ένας νέος εχθρός, δυτικός και πολιτισμένος, ομόδοξος και επικίνδυνος, κατακτά τα ελληνικά χώματα της Δωδεκανήσου. Είναι οι Ιταλοί, που θέλοντας να επαναδημιουργήσουν τη Μεγάλη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, ορέγονται τα Δωδεκάνησα, τα οποία κατακτούν στις 5 Μαΐου 1912. Οι Ιταλοί κάνουν πολλά έργα στη Ρόδο και τα Δωδεκάνησα, αλλά οι Έλληνες Δωδεκανήσιοι λαχταρούν ένωση με τη Μητέρα Ελλάδα, όπως αποδεικνύουν οι αγώνες, τα συλλαλητήρια και η αντίσταση των Δωδεκανησίων πατριωτών, ηρώων και μαχητών.

8 Σεπτεμβρίου 1943 γίνεται το ARMISTIZIO, πέφτει ο Μουσολίνι και τη διοίκηση Ρόδου και Δωδεκανήσου αναλαμβάνουν οι Γερμανοί, τέως φίλοι και νυν απηνείς διώκτες των Ιταλών. Όταν κηρύχτηκε ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, η Ρόδος και τα Δωδεκάνησα τελούσαν υπό το πέλμα του Φασισμού, ενός καθεστώτος λαομίσητου, που καταπολέμησαν οι Δωδεκανήσιοι με σθένος και γνώση, διακηρύττοντας την ελληνικότητα της Δωδεκανήσου και το φλογερό μένος των Δωδεκανησίων για πατρίδα ελεύθερη και Ελλάδα ένδοξη, ενωμένη, κραταιά. Ήδη στα 1940, έναρξη του Δευτέρου Παγκόσμιου Πολέμου, οι Έλληνες οραματίζονται ελεύθερα Δωδεκάνησα και ένωση με τη Μητέρα Ελλάδα.

8 Μαίου 1945 Ο Γερμανός διοικητής Δωδεκανήσου Wagener παραδίδει στη Σύμη, τα Δωδεκάνησα στους συμμάχους Αγγλους.
31 Μαρτίου 1947 Έρχεται στη Ρόδο και στα Δωδεκάνησα ο πρώτος Έλληνας στρατιωτικός διοικητής Περικλής Ιωαννίδης.

7 Μαρτίου 1948 Ρόδος και Δωδεκάνησα ξαναγίνονται αυτό που πάντοτε ήταν: ΕΛΛΑΔΑ, και οι Ροδίτες διακηρύττουν τοις πάσι πως είναι ΕΛΛΗΝΕΣ και δημιουργούν στον ίδιο χώρο, ελληνικά και ανθρώπινα, επί τρεις χιλιάδες τουλάχιστον χρόνια!

Είναι προνόμιο να είσαι Ροδίτης, Έλληνας Δωδεκανήσιος, ιστουργός και δημιουργός ουρανομήκους πολιτισμού, που φώτισε τους εν σκότει καθήμενους εν τω ελληνικωτάτω Αιγαίω με φως και πνεύμα, φιλοσοφία και τέχνη, ποίηση και ρητορική, ανθρωπιά και πολιτισμό, ισότητα και παγκόσμια ιδανικά.

Οι Ροδίτες και όλοι οι Δωδεκανήσιοι Έλληνες, καταύγασαν το ελληνικό Αιγαίο και τη Μεσόγειο ολόκληρη, με το ιλαρό φως της ελληνικής ψυχής και διάνοιας. Η ανά χείρας συγγραφική προοπάθεια σκοπεί στη γνωριμία του σήμερα και του χθες, όλων των Ροδίων και των Δωδεκανησίων και στην αναμφισβήτητη ελληνική καταγωγή τους, που χάνεται στην αχλύ των μυθικών χρόνων.

Όλα τα Δωδεκάνησα: Ρόδος, Κως, Κάρπαθος, Χάλκη, Κάλυμνος, Μεγίστη, Λέρος. Λειψοί, Νίσυρος, Πάτμος, Τήλος, Σύμη, Αστυπάλαια, Ψέριμος, Αλιμνιά, Κάσος, είναι προπύργια ελληνισμού, ομοιογενούς πληθυσμού, φάροι και λυχνίες της ΕΛΛΑΔΟΣ, στο ελληνικότατο Αιγαίο και σε όλη τη Μεσόγειο την ελληνοτραφή. Η παρούσα προσπάθεια είναι έργο πνοής, βίωμα και Σκέψη ενός Ροδίτη συγγραφέα που γνώρισε και αγάπησε τα Δωδεκάνησα: τη Δωδεκάφωτη Λυχνία του Αιγαίου,
Η καλλιτεχνική, ιστορική και αρχαιολογική φωτογράφηση χρωματίζει ένα λαό ιστορικό και ένα χώρο ελληνογενή και ιστουργό, έμπλεο πανανθρώπινων ιδανικού, γνώρισμα, καύχημα και αγλάισμα της ελληνικής φυλής, της φιλοσοφικής Σκέψης και της ένθεης δημιουργίας, ευχαριστώ την καλλιτέχνιδα φωτογράφο κα Ν. Βασιλάκου που επισκέφθηκε με το συγγραφέα και φωτογράφησε όλα τα χωριά και τα μνημεία του νησιού μας, ειδικά για το οδοιπορικό της Ρόδου.

Το απόσπασμα αυτό από το βιβλίου «Ρόδος Ιστορικό και φωτογραφικό οδοιπορικό» του Θεοφάνη Αλεξ. Μπογιάννου, φίλε αναγνώστη, είναι αποτέλεσμα ενδόμυχης αγάπης και ολόψυχης προσφοράς, αλλά και έργο πολλών χρόνων, είναι ένα οδοιπορικό στα χωριά της Ρόδου, όπως τα είδε και τα αγάπησε ο συγγραφέας ξεναγώντας Έλληνες και ξένους επισκέπτες και θαυμαστές του ωραίου λαού και του μαγευτικού νησιού μας.